Başımız Sağolsun

   Söze nasıl başlamalı,ne demeli bilemiyorum.İçim daralıyor.Evine bir lokma ekmek götürebilmek  için çok zor şartlarda çalışan emekçi vatandaşlarımızı kaybettik.Hepsine Allahtan rahmet diliyorum,mekanları cennet olsun.Bizim içimiz yanıp kavrulurken ailelerini düşünemiyorum bile.Ne de olsa ateş düştüğü yeri yakıyor.Biz acılarımızı çabuk unutan bir toplumuz.3-5 gün sonra herşey eskisine dönecek.Ama ya onlar.Onların içi alev alev yanmaya devam edecek.Kaç ana evladını,kaç evlat babasını yitirdi.Onların hikayeleri yarım kaldı hemde feci bir şekilde.1 ayda yerin bilmem kaç kat altında,karanlıkta,çok zor şartlarda çalışarak kazandığı ekmek parasını 1 gecede keyfi için harcayanları düşündükçe isyan etmemek içten bile değil.Nasıl bir düzendir bu aklım almıyor.
   Dün ilk defa marmarayı kullanarak Sirkeci'ye gittik eşimle.Kendimi o kadar kötü hissettim ki o kadar ferah olmasına rağmen ve çıktığımızda eşime 'maden işçileri nasıl çaılşıyorlar o kadar yerin altında,ne kadar zor' dedim.Ve akşamına bu olayı duyduk.İnanın o kısacık sürede neler düşündüm.Ya deprem olsa,ya çökse.Ama kendimden ziyade evlatlarımı düşündüm.Onlar neler düşünüyorlardı,o an neler düşündüler aklıma geldikçe kötü oluyorum. Ne yazık ki olan oldu ve onları KAYBETTİK.Allahım onları cennetinin en güzel köşeleriyle ödülledirir inşallah.